Belirtiler iktidarının 19. yılında AKP’nin bir siyasi hareket olarak tükendiğine işaret ediyor. 2002 yılında söyleyecek sözü olduğuna inanılan yeni oluşum, geçen süre boyunca Turgut Özal’ın 24 Ocak kararlarını son derece başarılı bir şekilde uygulamanın ötesine geçemedi.
Sonucun birden fazla alanda değerlendirmesini yapmak mümkün. Öncelikle Cumhuriyet’in kuruluşundan itibaren tesis edilen tüm kamusal birikim başarılı bir şekilde özelleştirildi. Ülkenin önemli sanayi yatırımları teker teker tasfiye edildi. Ardından ekonominin önemli unsuru olan tarımın tasfiyesini yaşadık. Bugün Türkiye, her türlü tarım ürününü yurt dışından temin eden ülke haline getirildi. Gerekçesi ise çok tuhaf: “İthal ürün daha ucuza geliyor.”
Özal bu denklemi “serbest piyasa ekonomisi” diyerek formüle etmişti. Küresel rekabet içinde biz de yer alacak, üretim kalitemizde dünya standardını yakalayarak ihracat yoluyla kalkınacaktık. İkna yeteneği yüksekti Özal’ın. Projelerini çok güzel dillendiriyordu. Onun ekonomi programının daha da gözü kara bir biçimde sürdürüldüğü Erdoğan yönetiminde ise yurdum insanı yoksullaştıkça Batılı ülkelerin kalkınmamızı kıskanmasına tanık oluyorduk. Devletin kasasından tek kuruş harcamadan, yap-işlet-devret modeliyle hayata geçirilen her mega projenin ne menem bir kazık olduğunu ancak inşaatları bitince anladık. Geçmediğimiz ama ihale şartnamesine geçiş garantisi koyduğumuz otoyolların, köprülerin, tüp geçişlerin, hasta garantisi verdiğimiz şehir hastanelerinin, uçuş garantili havaalanlarının taksitleri hayat pahalılığı, enerji zamları, vergi artışları yoluyla cebimizden çıkıyor.
Sığınmacıları, kaçakları da sayarsak yaklaşık 90 milyon insanın yaşadığı ülkede tüm önemli kamu ihalelerinin iktidara yakın beş aile tarafından kapatılmasını sağlamak için ihale kanununda yapılan değişikliklerin sayısını hesaplamak özel uzmanlık gerektiriyor.
BenzerHaberler
Yoksulluk, işsizlik ve çaresizlikle bunalan insanların intiharlarına tanık oluyoruz. Toplum hızlı bir şekilde geriliyor. Başka bir ifadeyle enerji biriktiriyor. Yönetimin yapması gereken bu enerjiyi değişik yollarla boşaltmak, gerilimi yumuşatmak olmalı. Ama daha vahimi yaşanıyor, toplumsal gerilimi azaltacak unsurları bulamayan iktidar da kendi mecrasında geriliyor, o da ayrı bir kutupta enerji biriktiriyor. Siyasi polemiklerde hakaret diline daha sık başvurmanın ardında bu gerilim yatıyor. Cumhurbaşkanı ve onun İçişleri Bakanı, Boğaziçi Üniversitesi’nde yükselen tepkiler karşısında söyleyecek sözleri tükenince artık doğrudan kişilerle uğraşmaya başladılar. Yüzlerce öğrenciyi ‘terör örgütleriyle iltisaklı’ ilan etmeleri yetmedi, artık isim vererek akademisyenleri, eski rektörleri terör destekçisi ilan ediyorlar.
İktidar cenahı gerçekten de kontrolü kaybetti. Ayarlar bozulunca muhalefete verilen oyların da ‘haram oy’ olarak tanımlanmasına şahit olduk. Ne diyelim, Allah akıl fikir vere…
Dedik ya, ayarlar bozulmasın bir kere. Eğitim camiasından bazı muhalif çevreler de Eğitim Bakanı’na başvurmuşlar, bazı okullardan Hamza Yerlikaya isminin kaldırılması için. Gerekçeleri ise lise diplomasının sahte olması. Anlamadım, bunu başarırlarsa Uluslararası Olimpiyat Komitesi’ne başvurup madalyalarının da alınmasını talep edecekler mi acaba? Yerlikaya’nın adı o okullara uluslararası müsabakalarda elde ettiği başarılar için verilmiştir, lise diploması var diye değil. Onun bir kamu bankasının yönetim kuruluna getirilmesini eleştirmek başka şeydir, itibarsızlaştırmak başka. Sonuçta hepimizin bildiği gerçeklik, kamu bankalarının ve bir dizi önemli kurumun yönetim kurulu üyelikleri için uzmanlık ve liyakatin dışında etmenler vardır. Biliyorum, Hamza Yerlikaya banka yönetiminden anlamaz. Anlamaz da bugüne kadar neredeyse gelenek haline getirilen emekli edilen kuvvet komutanları bankacılığı çok iyi bildikleri için mi bu ve benzeri ‘arpalık’ tabir edilen makamlara getiriliyorlardı?
Siz gönlünüzü ferah tutun, yönetimde Hamza olsa da olmasa da o bankalar yukarılardan gelen talimatla hareket ederler, yönetim kurulu üyelerinin kararlarıyla değil.
